Goddag alle lesarar! Eg er ei dame frå Bondalen som er så heldig å ha ei mor på Dalstova på sjukeheimen på Hjørundfjordheimen. Eg besøker mor mi ofte, er det bra ver, tar eg ho med meg ut til Sæbø sentrum, butikkar og kyrkjegarden. Men etter fire år på denne måten, er det ein ting som verkeleg plager meg, det vil eg no prøve å få fram.
Mor mi fekk den sjukdommen som vi mange fryktar, men som ca 60% av oss vil få om vi lever lenge nok, Alzheimer. Den tar bort korttidsminne vårt, og fleire år bakover. Barneåra vil vere notid. Då kjem poenget mitt, eg trur mamma har fått spørsmålet kanskje 500 ganger desse åra: kjenner du meg? Eller, du kjenner vel meg? Eller ho blir snakka over hovudet på, som: «dei er så flinke på Heimen med dei! «
Eg trur/veit at dette ikkje er vondt meint, men mangel på kunnskap. Eg vil oppfordre oss alle til å sei kven vi er istaden. Mamma føler at ho må opp til eksamen kvar gang ho kjem ut. Ho sender meg det desperate blikket. Eg vil ta fram eit eksempel på det perfekte: eg tok med mamma til Bellingen, eg spurte om vi skulle gå inn, ho nøla. Eg sa «der var få folk Vi blir møtt av Jon Arne.»
«Han overser meg», seler ho.
Og inne på Bellingen: «Hallo Kjellaug! Kor kjekt å sjå deg! Det er Jon Arne, eg har blitt gammal som du ser». Der mor mi smiler stort og svarar, «det ser eg! »
Mamma var glad og trygg . Dette gjeld ikkje berre mi mor, men alle som blir råka av denne sjukdommen , og vi sjølve i framtida. La vi alle tenke på dette.
Solveig Hustad